Dag 143 en 144

Dinsdag 19 juni
Vandaag begon onze tweede trip. Deze keer gingen we naar Matapica, bovenin Suriname, om zeeschildpadden te bekijken. We gingen met Crista, Sijmen (haar vriend) en Jennieke. Om 10 uur kwamen we bij de Prinsessestraat, mijn stagehuis, omdat we daar opgehaald zouden worden. Na een rit met de auto gingen we verder met een bootje. We kwamen aan op een plantage waar Jennieke, Crista en ik al eerder zijn geweest, toen we kaaimannen gingen spotten. We gingen daar ook bij dezelfde vrouw eten, erg leuk. Het was onze eerste trip daarlangs en ook gelijk de laatste, alsof we het erop hebben uitgezocht. Na een lekkere bami maaltijd gingen we weer in de bootjes om naar Matapica te varen, ongeveer 1 uur varen. Daar aangekomen zagen we het mooie zandstrand en de zee. Ja, dus ook in Suriname is zandstrand, dat wisten we nog niet. Het zag er mooi uit, tenminste de omgeving dan. Waar we moesten slapen was niet echt wat, paar houten balken en wat golfplaten. We zagen ook geen bedden en ons was verteld dat we in bedden gingen slapen, maar de gids meldde dat we zouden slapen in hangmatten. Nou ja, dan zouden we dat ook een keer meemaken. Dus nadat de hangmatten waren opgehangen door de organisatie, hebben we de klamboes er gelijk maar overheen gemaakt en vastgeknoopt. Dat is nog een hele klus, maar gelukkig wist Crista hoe je dat moest doen.
Tegen 5 uur gingen we eten en daarna omkleden en op weg naar de zeeschildpadden. Na een vaartocht van dik een uur, door het Surinaamse giethoorn, kwamen we op een ander stuk strand, waar we ’s avonds de schildpadden zouden gaan zien. Het was nog licht toen we daar aankwamen, dus we moesten eerst wachten tot het donker werd. We konden er genieten van een prachtige zonsondergang en het uitzicht over de zee. En toen begon het wachten. Twee gidsen gingen elk een kant op lopen om de schildpadden te zoeken. Wanneer ze wat gevonden hadden, zouden ze naar ons seinen met de zaklamp en zodoende wisten wij dan welke kant we op moesten lopen. Het eerste seintje duurde best wel lang, maar nadat die gegeven was wisten we niet hoe snel we daarheen moesten komen. Daar aangekomen was de schildpad toch weer terug de zee in gegaan, we zagen alleen nog maar het spoor. Dus weer wachten op een nieuw sein. Het volgende sein was ook loos alarm, bleek toen we aankwamen. De gids had zich vergist, het spoor was namelijk naar de zee toe in plaats van naar het land toe. Goed, we wachten wel weer. En we wachten, en wachten, en wachten…. Na ruim 3,5 uur gewacht te hebben kregen we een sein dat er een schildpad gevonden was. Deze keer was het menens en zagen we waar we voor gekomen waren. Een supergrote schildpad die bezig was met het graven van een gat om daar de eieren in te leggen. Zo iets hadden we allemaal niet verwacht, met grote ogen stonden we te kijken naar de schildpad. Ondertussen had de gids een seintje gehad van een andere, iets kleinere schildpad, dus daar gingen we ook maar even kijken. Deze was net eieren aan het leggen, konden we dat ook mooi zien. En zo hebben we nog wat heen en weer gelopen en alles van het hele proces kunnen zien. Van hoe de schildpadden uit het water komen tot het leggen van eieren en de terugweg naar de zee afleggen. Het was echt prachtig om te zien en het was het wachten waard.
Na deze belevenis gingen we weer terug naar de bootjes. Dit zou een hele tocht worden, zo door het donker. De heenweg voeren we namelijk in het licht, dus we wisten ongeveer wat ons te wachten stond. En dat waren onder andere hele smalle stukjes in het bos met allemaal takken en dergelijke om je heen, waar je moet bukken om niet een stoot tegen je hoofd te krijgen. Een avontuurlijk ritje was het. Onze bootsman ging onderweg kaaimannen spotten om er vervolgens één proberen te vangen. Hij vond al vrij snel een kleine kaaiman en had deze snel gevangen. Jelle en papa mochten hem vasthouden, maar het was natuurlijk nog maar een kleintje. We zouden nog op zoek gaan naar een grotere. En deze hebben we uiteindelijk ook gevonden, een joekel wel te verstaan. Nadat hij gevangen was, begon hij flink tegen te spartelen. De bootsman had veel moeite om hem los te maken en een elastiekje om z’n bek te binden. Jennieke en ik vonden het maar niets en hadden liever dat het beest weer in het water ging. Maar ja, er waren nog mensen die geen kaaimannen hadden vastgehouden, dus het beest moest ook nog eens mee in de boot. Papa was de gelukkige die het beest mocht vasthouden. Na ongeveer 10 minuten varen kwamen we weer op het kamp waar de rest inmiddels ook al was aangekomen. De kaaiman ging rond en iedereen die dag wilde mocht hem vasthouden en op de foto. De foto’s geven het bewijs van dit hele gebeuren.
Nadat de kaaiman weer in het water gelegd was, gingen we naar onze slaapgelegenheid. Maar voordat er geslapen ging worden, eerst nog even wat drinken. Het was inmiddels al drie uur ’s nachts, we hadden er nogal lang over gedaan om schildpadden te spotten. Na een drankje en een lekkere snack gingen we tegen vieren onze hangmatten in. Het was net een schoolkamp, allemaal naast elkaar in een hangmat. Wel gezellig en weer een nieuwe ervaring.
Na ongeveer 3-4 uur slaap werden we allemaal weer wakker om vervolgens te gaan ontbijten. Na het ontbijt was er nog tijd om te relaxen en tegen 11 uur gingen we weer in de boot om terug te varen huis. Onderweg stopten we nog bij de moeder van de bootsman, waar we in het begin hadden gegeten. Hier kregen we weer heerlijk eten, deze keer roti. Met volle buikjes konden we het laatste stukje varen. Daarna nog een klein stukje in een grotere boot, over de Commewijne rivier en toen weer in de auto. Tegen 2 uur ’s middags waren we, moe maar voldaan, weer thuis. We hebben weer genoten van een supermooie trip. Erg bijzonder om de schildpadden te zien in hun proces van eieren leggen. We zullen dit niet snel vergeten.
De komende dagen doen we weer lekker ‘rustig’ aan. We gaan nog wat van Paramaribo zien, een fietstocht maken en nog een keer een auto huren om wat van andere delen van Suriname te bekijken. En dan is het over een week alweer tijd om terug te gaan naar Nederland. Wat is de tijd toch verschrikkelijk snel gegaan. Maar ik vind het ook wel weer fijn om terug te gaan naar Nederland.
Wij gaan nog even flink genieten van de laatste week en er zal voor onze vlucht nog wel een verslagje verschijnen denk ik.

Liefs,
Marinus, Jelle en Marije