Dag 34, 35 & 36

Vrijdag 2 maart
Ik heb dag 33 (donderdag) maar even overgeslagen. Heb toen niet veel bijzonders gedaan en over het weekend heb ik genoeg te vertellen. Ga er maar eens goed voor zitten, want het is een lang verslag geworden.

Vandaag gaan we voor drie dagen naar Dan Ta Bai. Terwijl ik dit schrijf, zijn we alweer terug.
Rond 9 uur zouden we opgehaald worden, maar we zijn in Suriname dus daar hadden we al wat tijd bij opgerekend. Uiteindelijk werd het rond 10 uur dat we opgehaald werden door een busje. In dat busje zaten al aardig wat mensen, het zag er al behoorlijk vol uit. Onze bagage was rond 9 uur al opgehaald, dat ging in een apart busje met eten en drinken mee. Nadat wij opgehaald waren, gingen we nog naar een straat achter ons, daar werden de laatste opgehaald. In totaal zaten we met zo’n 30 personen in het busje. In principe moet dat kunnen, maar omdat we ook grote koelboxen met drinken in de bus hadden, was het wel een beetje proppen. Echt veel ruimte hadden we ook niet, maar ach, we zouden er vast wel komen.
Onderweg werd ons veel verteld door de gids die met ons meeging. Leuk dat hij zoveel over de omgeving kon vertellen, dan wordt de rit ook wat aangenamer. Je ziet namelijk veel langs de kant van de weg, maar zelf weet je natuurlijk niet wat het allemaal is.
Halverwege de rit zijn we nog even gestopt voor een plas pauze en daarna vervolgden we onze weg naar Dan Ta Bai. Op een gegeven moment kwamen we bij een zandpad, waar we in moesten. Daar liepen 8 kinderen die net uit de schoolbus waren gestapt. De gids vertelde ons, hij komt overigens ook uit het binnenland dus weet er veel vanaf, dat de kinderen allemaal van dezelfde vader waren. Die man, 65 is hij al, heeft drie verschillende vrouwen en elk jaar krijgen die vrouwen weer kinderen. Hij heeft bij elkaar 40 kinderen! Zo vertelde de gids ons tenminste. Hij zei dat die man vorig jaar een halve schoolbus met kinderen had. Dat is toch niet te geloven. We kwamen ook langs zijn huis,nou ja zijn huizen. Het is haast een dorpje op zich wat die man met zijn vrouwen en kinderen heeft. Heel apart om dat te horen. En die kinderen moesten nog een behoorlijk eindje lopen, wij dachten dat dat wel 2 uur lopen zou zijn. Maar volgende een andere binnenlandse Surinamer was het een half uurtje lopen. Nou dat vind ik nog veel in die warmte, en er liepen ook kinderen van 4-5 jaar bij. Kunnen wij ons geen voorstelling bij maken. Ik pak al de auto als ik naar het dorp moet, was voor mij 20 min. met de fiets is. En hier lopen die kinderen elke dag op en neer naar de schoolbus, pfff.
Die zandweg was overigens niet echt vlak te noemen. Er zaten heel veel gaten in en af en toe moesten we ook door de blubber. Ik was wel bang dat we dan vast zouden komen te zitten, met zo’n afgeladen busje. Maar het was een sterk busje en hij heeft ons er doorheen gesleept, mede dankzij de goede chauffeur natuurlijk.
Na een rit van ongeveer 4 uur kwamen we aan in Dan Ta Bai. Wauw, wat was het daar mooi zeg. Hele mooie natuur en we zaten aan een rivier, prachtig!!! Wel even wennen aan de warmte, want de zon scheen volop en waar we uit stapten was geen schaduw. Maar verder op het terrein gelukkig wel. We zijn naar beneden gelopen en bij de rivier gaan zitten. We moesten nog wachten op onze bagage. Ondertussen kregen we een heerlijke roti rol.
Nadat we onze spullen hadden gekregen moesten we een huisje/hutje opzoeken. Wij besloten om met z’n vijven naar een kleiner huisje te gaan waar maximaal 8 mensen konden slapen. Daar aangekomen bleek dat het wel primitief was. Er was geen deur voor het slaapkamertje, maar er hing een doek voor. Er stonden in elke slaapkamer twee bedden, bij één slaapkamer één bed. Met verschillende matrassen, de één redelijk goed, de ander zeer slecht. We zouden eerst zo verdeeld zijn, dat ik alleen moest slapen. Nou ja, er zou dan een vreemd iemand bij mij op de kamer komen. Maar omdat er te weinig plaatsen waren, moest er een bed bij gezet worden. Dus dat wilden wij wel hebben, zodat we 2 om 3 konden slapen. Dus toen verhuisde ik naar een andere kamer en deelde die met Jennieke en Crista. In die kamer moest er ook een bed gedeeld worden, dus Jennieke en sliepen in één bed. We hadden wel een klamboe, dus voor beesten in bed hoefden we niet bang te zijn.
Nadat alles verdeeld was ging een deel van de groep met de kabelbaan, ik wilde dat absoluut niet, dus ik ging samen met Jennieke me met de boswandeling. Het was geen boswandeling te noemen, meer een jungle/oerwoud wandeling. Wat is dat ontzettend mooi zeg. Je loopt tussen megagrote bomen en ziet de lucht bijna niet. Zo dichtbegroeid is het. Ik kan eigenlijk niet goed vertellen hoe het daar is, dat moet je echt zelf gezien hebben. Zo immens groot, zo mooi. Tijdens de wandeling kregen we van de gids verschillende verhalen te horen. Zo vertelde hij dat als je een keer verdwaald in de jungle, je water kan halen uit een bananenboom, die slaat namelijk regenwater op. Daarnaast kan je een waaier maken van een palmblad, dat heeft hij ons ook laten zien. Die waaier was wel welkom, het was best warm. Ondanks dat de zon niet echt door de bomen heen komt. De wandeling was een hele ervaring.
Na de wandeling hebben we gegeten, iets van pompoensoep en rijst. Ik had alleen pompoensoep en dat beviel me niet echt, met rijst was het waarschijnlijk lekkerder geweest. Daarna nog wat gedronken bij het kampvuur en toen lekker naar bed.

Zaterdag 3 maart
Ik heb vannacht niet zo lekker geslapen, had veel last van buikkrampen. Ook Jennieke had er last van, we gingen ’s nachts om de beurt een bezoekje brengen aan het toilet. Niet zo leuk dus, en ook ’s morgens hadden we er nog veel last van. We hebben toen maar wat pilletjes ingenomen in de hoop dat het beter zou worden. Gelukkig was dat bij mij ook het geval en kon ik gewoon mee ontbijten. Heel voorzichtig wat gegeten en geen ‘rare’ dingen, zoals ei of worstjes. Gewoon normaal broodje pindakaas, in de hoop dat het goed zou vallen. Na het ontbijt had ik even ‘chilltijd’, omdat één groep de boswandeling ging maken die ik al had gedaan. En de andere groep ging naar de kabelbaan, maar dat is echt niets voor mij. Dus ik bleef thuis, bij Jennieke die echt ziek was geworden helaas. Ik heb lekker gepuzzeld, genoten van de omgeving, gekeken naar de kabelbaanmensen, kortom heerlijk. Ik kreeg echt een campinggevoel in Dan Ta Bai. Met de wc-rol onder je arm naar de wc, baden (douchen) in de rivier, primitief hutje, in het donker terug naar je slaapruimte. En laat ik dat nou net heel leuk vinden, van al het kamperen wat we al gedaan hebben. Echt wel iets voor mij dus.

’s Middags stond er een dorpswandeling op het programma. Daar zouden we heen gaan met een korjaal (Surinaams bootje). Nou, dat was voor mij wel weer spannend, aangezien die bootjes heel laag in het water liggen en er een beste stroomversnelling in de rivier was. En tot overmaat van ramp vertelde de gids ook nog eens dat je je zwemvest aan moest, omdat de versnellingen soms gevaarlijk kunnen zijn. En als je dan in het water zou vallen, moest je op je rug gaan liggen en niet zwemmen, want dat zou niet lukken. Ik scheet ongeveer 20 kleuren toen ik dat hoorde, bijna was ik terug gegaan naar het huisje. Maar ik wilde echt wel naar het dorpje, dus alle moed verzameld en in het bootje gestapt. Verkrampt zat ik in dat bootje en helemaal toen de eerste stroomversnelling in zicht kwam. Van de zenuwen kletste ik de oren van Solange d’r hoofd. Ik ga veel praten als ik zenuwachtig ben, vertellen over de omgeving, hoe eng ik het wel niet vindt en dergelijke. Maar de eerste stroomversnelling heb ik overleefd. Daarna kon ik steeds iets meer ontspannen. 
Het dorpje wat we gingen bezoeken was een traditioneel dorpje, dus wel echt iets Surinaams. De kinderen die daar liepen, keken ons aan en begonnen dan in hun handen te lachen. Echt grappig om te zien. Ze vonden het ook leuk om achter je aan te lopen en ‘Passa, passa’ te schreeuwen. Dat betekent dat ze je willen passeren. Maar ik geloof dat ze het een spelletje vonden, achter je aanlopen in de hoop dat je erop regeerde. Als je je dan omdraaide begonnen ze te gillen en lachen en renden ze weg. Ze hadden de grootste lol met of om ons als bakra’s (blanken).
De terugweg vond ik ook weer erg leuk, ja toch wel, in het bootje. Halverwege hebben we nog even in het water kunnen zitten op een supermooie stroomversnelling. Wel beetje eng, maar ik ben toch het water even in geweest. En daarna weer terug naar Dan Ta Bai. Daar hebben we weer een goede maaltijd gehad en ik ben weer vroeg m’n bedje in gedoken. Er was nog een feestje, maar daar had ik geen zin meer in.

Zondag 4 maart
Vandaag was de laatste dag in Dan Ta Bai. Wat heb ik er genoten zeg. Mooie natuur, lekker weer, heerlijke verkoelende rivier. Daar hebben we de ochtend nog even flink van genoten. We hebben ons gesetteld op een stukje redelijk platte rots aan de oever van de rivier. Beetje zonnen, zwemmen in het water, kletsen en puzzelen. Rond het middaguur zijn we teruggegaan, omgekleed en gaan eten. Daar kregen we te horen dat we om 3 uur zouden vertrekken. We hadden nog een half uurtje om onze tas in te pakken en ons klaar te maken voor de terugreis. Nou, tas inpakken was snel gebeurd. Alles weer in de weekendtas en klaar. Nog even water getapt en we waren klaar voor de terugreis. Maar Suriname zou Suriname niet zijn als je ‘vertraging’ oploopt. Dus we vertrokken uiteindelijk om 4 uur. Dat valt trouwens nog mee, 1 uur later.
De terugreis is mij niet zo goed bevallen, ik was misselijk en had erg last van mijn wagenziekte. De heenweg had ik een reispilletje geslikt, maar ik was zo eigenwijs om te denken dat de terugreis wel zou gaan. Nou, niet dus. Maar ik heb het overleefd en om 8 uur ’s avonds waren weer thuis.
k heb een geweldig leuk weekend gehad met de meiden, een leuke ervaring die niemand mij meer afpakt. Foto’s zullen wel iets laten zien, maar lang niet alles van hoe ik het heb beleefd. Dat is dan ook niet in woorden uit te drukken, dat moet je zelf gezien hebben.

Btw, over stage is nog niets bekend. We hebben nog niets gehoord van het bemiddelingsbureau en wachten nog steeds af.

Liefs,
Marije