Dag 15 & 16

Zondag 12 februari
Over deze dag kan ik heel kort zijn. We hebben namelijk helemaal niets gedaan. Eerst lekker uitgeslapen en daarna maar eens rustig wakker worden op het balkon. Iets gegeten en gedoucht. Het was vandaag een echte rustdag. Beetje laptoppen, lezen, in de zon zitten, kletsen. ’s Avonds hebben we heerlijke lasagne gegeten. Om 9 uur ’s avonds was ik het wel een beetje zat. Ik verveelde me best wel, geen zin in film of spelletje. Dus ben ik maar vroeg naar m’n bed gegaan.

Maandag 13 februari
Een nieuwe (stage)week is weer begonnen. Vanmorgen zijn we met drie meiden naar de sportschool geweest. We willen gaan sporten en gingen even kijken hoe het eruit zag. Nou de sportschool zag er goed uit en er worden leuke lessen gegeven; zumba, aerobics, BBB (billen, buik, benen). Kortom, we zagen het wel zitten en wilden wel een maandje proberen. Maar dat kon helaas niet, we moesten gelijk een abonnement voor 3 maanden nemen. Daar hebben we dus nog even over nagedacht thuis. We hebben besloten om morgen een lesje aerobics mee te doen, voor 15 SRD (3,25 euro). Wanneer we dat wat vinden gaan we waarschijnlijk een abonnement nemen van 55 SRD (13 euro) in de maand. Dan kan je twee keer per week een les volgen. Naast twee keer salsa in de week wordt dat voor mij flink aanpoten. Ik was gewend om 1 uur in de week te sporten. Maar ja, als ik wat wil afvallen, zal ik toch ook echt moeten bewegen. Want met alleen minder eten en snoepen, wat hier goed lukt, kom ik er niet. Goed we zullen zien wat het wordt.
Daarna zijn we nog even de stad in geweest om wat knutselspullen te kopen. Bij onze stage hebben ze namelijk minimaal aantal knutselspullen. Er is wat papier, verf en klei, maar meer ook niet. Dus van het collectegeld hebben we wat schare en lijm gekocht, zodat we vandaag konden gaan knutselen. Die materialen bewaren we dan in een afgesloten kast, waar alleen de tante’s mogen komen. De kinderen schijnen namelijk niet zo zuinig te zijn op nieuwe spullen, hoorden we van de vrijwilligster die er werkt.
Nu ik dit schrijf, zit onze stagedag er weer op. Bovenstaande heb ik vanmorgen al getypt. We zijn niet toegekomen aan het knutselen. Vandaag was namelijk de dag dat we mee mochten naar de tandarts. Vijf kinderen gingen met ons en nog een tante mee. We zaten in de wachtkamer, redelijk groot, en wachten en wachten maar. Ik vroeg op een gegeven moment aan de tante; hebben we ook een afspraak op tijd? Of is het wachten tot je aan de beurt bent? Nee, we hadden wel een afspraak op tijd. Wij wilden natuurlijk weten hoe laat. Dat bleek drie uur te zijn, en we zaten er pas om kwart voor vier. Dik te laat dus, begon al lekker. Maar het was inmiddels al half vijf en er was nog geen kind aan de beurt geweest. Ja, zegt ze, als je te laat bent kom je nog wel aan de beurt, maar dan moet je wachten tot je ergens tussen gepland kan worden. In Nederland heb je dan geloof ik gewoon pech en moet je een nieuwe afspraak maken. Maar hier kan je er dan nog wel gewoon tussen komen. Dus om kwart voor vijf waren we eindelijk aan de beurt. Jennieke en ik gingen mee de behandelkamer in. Het eerste meisje moest gelijk al verdoofd worden, want die moest gaatjes vullen en een kies trekken. Bah, dat is echt niet leuk om te zien. Ze draaide haar hoofd weg en toen de prik werd gezet gaf ze een paar flinke gillen. Ondertussen werd er naast ons ook een man geholpen. Oja, daarvoor moet ik nog even zeggen dat de behandelkamer hier ook groot is. Er staan ongeveer 5-6 stoelen naast elkaar, gescheiden door wandjes. Dus 5-6 aparte behandelplekjes, maar wel in één grote ruimte. Niet zoals bij ons, één behandelruimte met één stoel. Weer terug naar die man, die moest ook trekken en had er behoorlijk last van. Hij maakte allerlei geluidjes erbij, jennieke en ik kregen er kippenvel van. We probeerden dan ook niet te veel daar heen te kijken, maar we hoorden die man wel. Afijn, het meisje van ons was inmiddels geholpen en ging huilend op een stoel zitten. Ik troostte haar, maar er was geen land mee te bezeilen. Ik vroeg of ze op schoot wilde, maar ze antwoordde niet. Ik zei dat ze haar mond even schoon moest maken, zag namelijk bloed op haar broek, maar ook hierop reageerde ze niet. Na een paar minuten dacht ik; nou dan ga ik maar weer zitten. Want ik wilde haar omhoog halen, maar ze sloeg m’n armen weg. Ze ging uiteindelijk wel rechtop zitten, maar wilde nog niet terug naar de wachtkamer, waar de andere tante en de kinderen zaten. Daar heb ik haar uiteindelijk heen moeten slepen. Best wel frappant, mag je weg bij de tandarts die zojuist je tand heeft getrokken, wil je daar niet weg. De volgende patientjes hadden ook allemaal wel iets; gaatjes, tand trekken. Niet allemaal even plezierig om te zien, maar het geeft wel aan hoe slecht de gebitjes zijn. De tante die met ons mee was, afgestudeerd agogisch medewerker, vertelde ons dat de kinderen voordat zij er werkte (ruim een jaar geleden) niet naar de tandarts gingen. Daarom zijn hun gebitjes nu zo slecht. Echt zielig voor de kinderen. Die zitten nu met de gebakken peren, en met vreselijke behandelingen.
Om kwart voor 6 konden we eindelijk weer terug naar het parelhuis en was het tijd om naar huis te gaan. Al met al weer een hele belevenis. Nog wel leuk om even te vermelden; we kregen veel aandacht van de andere (mannelijke tandarts). Hij vroeg waar we vandaan kwamen en hij zei dat hij Harderwijk wel kende. Hij is namelijk in ’75 naar Nederland geweest of heeft daar toen gewoond, dat weet ik niet zeker. Maar hij kwam elke keer weer even een praatje maken als hij een patiënt op haalde. Zo komen ze daar dus aan vertraging van behandeling. Op zich wel een aardige man, maar op een gegeven moment had ik wel gehad met z’n aanspraak.
Vanavond lekker opgebakken aardappeltjes met wortels/doperwtjes gegeten. Heerlijk! Nu zo weer proberen GTST te kijken, we lopen nog steeds op schema. Ons geduld wordt wel beloond.
En morgen weer een nieuwe dag, dan gaan we het knutselen maar doen, aangezien dat vandaag niet is gelukt.

Eigenlijk kan ik nog wel veel meer vertellen, maar dan wordt het zo’n lang verhaal. En blijf ik ook maar typen. Ik maak teveel mee om allemaal verslag van te doen. Dus ik probeer de opvallendste en belangrijkste dingen op papier te zetten.
Ik zit nu wel lekker helemaal in het ritme hier. Heb het erg naar mijn zin en mis de mensen uit Nederland ook veel minder. Denk nog wel aan jullie hoor, maar het is niet meer vervelend om eraan te denken :). Wat ik de eerste paar dagen nog wel had. Goed teken dus!

Liefs,

Marije