Dag 19 & 20

Donderdag 16 februari
Ik kreeg via een reactie wat vragen over het Parelhuis, vandaar dat ik deze blog maar even begin met een kort verhaaltje over het hoe en wat. Aangezien ik nu ook meer weet dan toen ik heenging.
Er zitten 18 kinderen in het Parelhuis en we hebben het idee dat ze weinig aandacht krijgen. Begin van de week hebben we een nieuwe collega ontmoet, en zij gaf de kinderen wel wat meer aandacht.
Wij proberen de kinderen dus wat extra aandacht te geven, door activiteiten met ze te ondernemen. We zien ook al dat sommige kinderen gelijk naar ons toe komen lopen/rennen als ze thuis komen. Leuk om te zien, daaruit maak ik op dat ze het leuk vinden dat we re zijn.
Ik heb geen idee hoe ze later gaan functioneren, over sommige heb ik echt mijn twijfels. Maar er zijn er ook die ik nog wel goed zie functioneren.
Of ze er vanuit gaan of de kinderen lang leven weet ik niet, maar ze kunnen in het Parelhuis blijven tot hun 18e. Daarna moeten ze terug naar familie of andere mensen die ze opvangen. Er zijn nu ook een paar kinderen die straks, als ze 15-26 zijn, terug gaan naar familie. Dan kunnen de kinderen namelijk zelf zorg dragen voor het innemen van hun medicijnen en dan wil de familie wel weer voor ze zorgen. Dat is dus één van de redenen waarom een kind in het Parelhuis kan zitten. Dat de familie te druk is of niet op gezette tijden thuis is, om hun kind de medicijnen te geven. Maar van een aantal kinderen is een ouder overleden en de ander kan gewoonweg niet voor het kind zorgen. Verschillende verhalen dus, en ook erg verschillende kinderen hebben we gezien. Ik hoop dat we nog wat kunnen gaan betekenen voor de kinderen in die 4 maanden dat we daar nog stagelopen. We zullen zien en ik wacht af.

En dan nu onze stagedag.
Jennieke en ik kwamen om kwart over 10 op stage aan en daar werd Jennieke gelijk gezegd dat de directeur haar had proberen te bellen. Ze hadden namelijk met de school afgesproken dat ze vandaag zou gaan observeren voor een jongetje. Maar dat was niet helemaal goed gegaan, dus mocht ze alsnog gelijk door naar de school om te gaan observeren. Ik ben even met haar meegelopen, om te kijken waar de school was. Daarna ben ik weer terug gegaan naar het Parelhuis. Toen ik er bijna was, zag ik een hond die flink naar me blafte. En aangezien we gisteren hoorde dat er hier ook honden lopen (bij het Parelhuis) die je kunnen aanvallen, werd ik toch wel even bang. Maar ik dacht; gewoon stug doorlopen en niet teveel naar die hond kijken. Ik ben veilig binnen de poort van het Parelhuis gekomen. Daar zou ik aan mijn schoolopdrachten gaan werken, maar er was geen internet. Ik vroeg aan de directeur of er een code was, zodat ik met m’n laptop op het internet kon. Maar die was er niet, ze hadden geen wireless internet. Ja hoor, dat heb ik weer. Zit ik hier alleen op stage, Jennieke is op school, en is er ook nog eens geen internet. En ik had juist internet nodig om verder te gaan met m’n opdracht. Nou, dat was wel even een flinke tegenvaller voor vandaag. De directeur zou gaan mailen met de internetmensen en zou het me snel laten weten. 5 min. later vertelde ze me dat ze een kabel moest kopen, zodat we rechtstreeks op het internet aangesloten zouden kunnen worden. Dus even later vertrok ze, ze moest toch weg, om een kabel te gaan halen. Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik dus alleen in een klein lokaaltje, te werken aan m’n schoolopdracht. Voor zover dat kan. En ik kan jullie vertellen, dat is niet echt prettig. Ik voel me nu best wel een beetje alleen. Wilde ik even een smsje naar Jelle sturen, om het maar even te kunnen zeggen, maar ook dat gaat niet. Hij verzend m’n sms niet, heel vreemd. Maar goed, ik moet nu nog even 1,5 uur doorzetten. Dan zijn Jennieke en de kinderen weer terug. Zie nu net dat de directeur weer terug is, hopelijk heeft ze een internetkabel en kan ik gebruik maken van het internet. We zullen zien. Nou, ze heeft een kabel, maar die moet nog gemaakt worden. Ze verkopen hier de kabel en de plug (ofzo) apart, dus dat moet nog in elkaar worden gezet. En daar moet natuurlijk weer iemand voor geregeld worden, pff, dus nu heb ik nog niets. Uiteindelijk heb ik ook geen internet meer gekregen en heb ik twee uur niet veel gedaan. 
’s Middags heb ik met een meisje gelezen en in de tuin een spelletje met een aantal kinderen gedaan. Eén iemand moest een dier in gedachten nemen en dan moesten de andere kinderen door middel van vragen erachter komen welk dier dat kind was. Ze vonden dit een erg leuk spelletje en dat deed me goed. Een meisje kwam eind van de middag nog weer naar me toe of we dat spelletje nog een keer konden doen.
Na het eten gingen ik nog even helpen de was opvouwen en gingen een paar meisjes een aantal liedjes zingen, leuk om te zien dat ze hier plezier in hadden.
Oja, we hebben vandaag ook een gesprek met de directeur gehad, over het feit dat we om de week een weekend moeten werken. We gaven aan dat we dit wel wat veel vonden, aangezien we dan niet veel tijd over houden om met onze huisgenoten leuke dingen te doen. En dat vinden we eigenlijk ook wel heel belangrijk. De directeur zei echter dat ze altijd deze afspraken met stagiaires maakt en dat nog nooit iemand daar problemen mee had. Ik zei toen dat we ook geen problemen wilden maken, maar dat we dit wel wilden zeggen. Ze gaf zelf namelijk aan dat ze met onze stagebegeleidster zou overleggen of we dan één keer in de maand een weekend kunnen draaien. Het is dus nog even afwachten wat hiervan terecht gaat komen.
Nu zijn we dan dus een hele week vrij, volgende week donderdag moeten we weer werken. En dan moeten we donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag. En hoogstwaarschijnlijk ook maandag, dinsdag en woensdag daarop. Dus dat wordt nog wel even pittig. Maar we gaan eerst even genieten van onze vrije dagen. Eerst nog een gezellig vrij weekend voor de boeg waarin de andere meiden ook vrij zijn. Morgen weer terug naar Visumafdeling om onze visa in orde te maken. Hopelijk gaat het nu in één keer goed.

Vrijdag 17 februari
Vandaag om 7 uur opgestaan om ons visum te regelen. Om kwart over 8 zaten we op de fiets, vol goede moed dat vandaag ons visum in orde zou komen. Weer met zo’n geinig busje voor maar 1,25 SRD (ong. 35 euroct). Aangekomen bij het visumkantoor zien we al een briefje hangen dat er een loket gesloten is op vrijdag 17 februari. Dat zal toch niet ons loket zijn he. Wij naar binnen waar we wezen moesten,zit daar een mannetje (in het donker notabene) en die verteld ons dat het loket inderdaad gesloten is vandaag. Volgende week kunnen we terug komen. Pfff, dan zakt de broek toch wel even van je schoenen. Dat hadden ze ons vorige week niet erbij verteld toen ze zeiden; kom volgende week maar terug. Maar goed, je doet er niets aan, dus we gingen maar weer in de bus naar huis. Terug in de stad hebben we nog even gezellig gewinkeld en toen we dat zat waren zijn we neergestreken op een terrasje. Heerlijk met dat lekkere zonnetje. Beetje jammer dat de meeste terrasjes overdekt zijn, wordt je nog niet echt bruin. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we nog genoten van het zonnetje, in de tuin en op het balkon.
’s Avonds gingen we weer op naar salsales. Het was weer een leuke les en Crista heeft foto’s en filmpjes gemaakt. Zal proberen zo snel mogelijk één filmpje online te zetten. Crista doet namelijk niet mee met salsa, maar was vandaag mee omdat we na de salsa uit eten zouden gaan. En dat hebben we dan ook gedaan. We bestelde eten en we wilden VOORAF (hebben we er nog uitdrukkelijk bij gezegd, want het was een BIJgerechtje) geroosterde broodjes met een saus van mayonaise, yoghurt en augurk. Zoals wij stokbrood met kruidenboter vooraf hebben. Maar al wat er kwam, geen broodjes. Dus ongeveer drie kwartier later vroegen we maar eens of dat wel goed doorgekomen was. En ze hadden het inderdaad niet helemaal begrepen, dus kregen we een kwartier later alsnog de broodjes. Ze waren overigens wel erg lekker. Daarna kregen we ons eten, maar ook in delen. De ene helft had roti met geitenkaas en Crista en ik hadden apart iets gekozen. De roti met geitenkaas werd als eerste bezorgd en toen zij het ongeveer op hadden kregen Crista en ik ons bord. Het viel ook wel een beetje tegen met de hoeveelheid. We dachten; Surinamers eten veel, dus zal je in een restaurant ook wel veel krijgen. Maar in deze niet zo heel veel. Het eten was wel lekker, dus dat is dan weer een meevaller.
We hebben nog gezellig nagekletst en om 22 uur zijn we richting huis gegaan met de taxi. Thuis nog even een stukje GTST gekeken en daarna vond ik het toch echt wel welletjes.

Liefs,
Marije