Dag 23

Maandag 20 februari
Vandaag zouden we weer naar het visumkantoor gaan om ons visum te gaan regelen. Kwart over zeven stond ik op, zodat ik nog even kon douchen en rustig ontbijten. 8 uur zouden we vertrekken, Jennieke, Solange en ik. Maar toen we weg wilden gaan begon het heel hard te regenen. We besloten nog maar even te wachten. Rond half 9 zijn we dan op de fiets gestapt.
Kwart voor 10 kwamen we aan op het visumkantoor en we trokken een nummertje. Drie kwartier later waren we aan de beurt. Ons paspoort werd bekeken en er werd iets in de computer gezet. De papieren die we hadden ingevuld en gekopieerd werden nauwelijks bekeken. Wat bleek nou, we waren er nog niet. We moesten nog weer door naar een ander loket. En tot onze grote schrik zat die wachtruimte helemaal vol mensen. Als we daarop moesten wachten, duurde het nog wel even.
We kwamen tegenover twee Belgische meiden terecht, die ik ook op de partybus had gezien. We vroegen hen hoe lang ze al zaten te wachten; bijna twee uur was het antwoord. Een van de meiden had nummer 16, ze waren op dat moment bij nummer 15. En raad eens, wij hadden nummer 35, 36 en 37! Dat zou dus nog wel even gaan duren. De meiden pepten ons niet echt op met de boodschap dat ze 1,5 uur hadden gewacht op 7 mensen die voor hen waren. Pff, dat zou nog wat gaan worden. Een poosje later waren de Belgische meiden geholpen en zij gingen er vandoor. In het eerste kantoortje spraken we nog vier andere stagiaires en hun kwamen we even later ook weer tegen in de tweede wachtruimte. Zij gingen echter na 5 min. weer weg. Zij konden die dag niet meer geholpen worden, dat ging te lang duren. Nou, lekkere boodschap is dat. En wij dachten ondertussen; als er nu al mensen weg worden gestuurd, worden wij dan nog wel op tijd geholpen. Maar we bleven moed houden en gingen zitten wachten. En dat bleef erg lang zo. We hadden geen eten, drinken bij ons, niets. We waren naïef geweest en hadden gedacht dat het op maandag niet zo druk zou zijn. Dat bleek dus een grote fout te zijn. Uiteindelijk zijn we maar een stukje gaan lopen buiten, om de tijd een beetje te doden en om wat drinken te halen. Daar waren we echt wel aan toe. Toen we weer terug waren vroegen we aan een man bij welk nummer ze waren. Hij zei 37, dus wij dachten; ships, dan zijn onze nummers geweest. Dus Solange liep naar voren en vroeg daar nog iemand, maar ze waren pas bij nummer 23. Die man begreep ons kennelijk niet helemaal. Hij had zelf ook nummer 31, dus dat zou een beetje raar zijn als ze al bij 37 waren. Maar goed, we konden dus weer op de stoel gaan zitten. En daar hebben we behoorlijk lang gezeten. Het werd later en later, 12 uur, 1 uur, half 2. Pff wat waren we al lang aan het wachten. Solange ging maar eens vragen tot hoe laat ze open waren. Half 2 zei die man, maar ze werken door tot 3 uur. Goed, we hadden dus nog even de tijd. Maar om vijf over twee kwam er een vrouw langs die alle nummers opriep, één voor één. Zij kwam controleren of je alle papieren wel in orde had. Bij ons was dat gelukkig het geval, dus wij dachten dan zullen we wel snel geholpen worden. Ondertussen zagen we al wat mensen weggaan die de papieren blijkbaar niet op orde hadden. Das lullig, dachten wij nog, zit je zo lang te wachten op niets. Maar toen de vrouw de laatste van ons controleerde zei ze; als we jullie om kwart voor drie nog niet geholpen hebben moeten jullie morgen maar terug komen. Nou, dat viel natuurlijk niet in goede aarde bij ons. Morgen maar terug komen?! Wat denken ze wel niet, we zitten hier al bijna 5 uur te wachten en dan willen ze ons terug sturen. Maar we hielden moed, het was immers ‘pas’ kwart over twee. En nummer 32 was in behandeling, dus wellicht kwamen we nog aan de beurt. Maar het werd weer later en later. En tien voor drie kregen we dan de boodschap dat we echt niet meer geholpen konden worden. Dus ik zei nog; maar we hebben alle papieren in orde, kan het dan niet snel geregeld worden. Nee zei die vrouw, je moet nog ingescand worden en nog wat dingen die ik al niet meer hoorde. Ik had er even geen boodschap aan. Ik dacht alleen maar; Verdorie, nu moeten we wéér terug naar dat stomme kantoor.
Om onze frustratie eruit te eten zijn we maar even langs de McDonalds gegaan. We wilden onszelf al trakteren op een McFlurry (ijsje), maar omdat we de hele dag nog niets gegeten hadden (vanaf 9 uur) besloten we om ook maar wat te eten. Dus een BigMc Menu en McFlurry later reden we weer op de fiets naar huis. Het regende ook nog eens, wat een pechdag hadden we toch.
Dus morgen om 7 uur gaan we weer op de fiets richting visumkantoor. We willen er graag op tijd zijn, zodat we (hopelijk) vroeg geholpen kunnen worden.

Liefs,
Marije