Dag 25 & 26

Woensdag 22 februari
Vandaag was een lekker relaxed dagje. Kon helaas niet echt uitslapen, 8 uur was ik weer wakker. Om half 9 ben ik er dan maar uitgegaan. Ik ben ook niet iemand die dan lang blijft liggen. Ben toen maar op de laptop gegaan, aangezien men in Nederland al halverwege de dag is dan. Dus dan is er vaak wel wat aanspraak op skype en/of msn. Even later kwam Jennieke ook uit bed. De rest was al naar stage. Verder bijzonder weinig gedaan. Beetje aan school gewerkt, zowaar! Nog even in de zon gezeten, paar boodschapjes gedaan. En vanavond staat er weer sporten op het programma.
Kortom, een heerlijk dagje. En morgen weer een dagje stage van 7-15. Ben benieuwd.

Donderdag 23 februari
Vandaag weer een dagje stage gehad. We begonnen om 7 uur, zodat we om drie uur klaar waren. Het was in eerste instantie ook de bedoeling dat Jennieke naar de school zou gaan om weer diezelfde jongen te observeren. Maar hij ging niet naar school vandaag, dus konden we samen aan onze opdrachten werken.
We hebben eerst de kinderen naar school gebracht en zijn nog even langs de juf van één van de jongens geweest. Morgen willen we namelijk gaan kijken bij hem in de klas. We willen graag meemaken hoe het er hier op school aan toe gaat. Dat gaan we dus morgen beleven, ben benieuwd. Toen we terugkwamen hebben we de was even opgevouwen en toen zijn we naar het kantoortje gegaan om aan onze opdracht te werken. Er was nog geen spoor van een internetkabel te bekennen en de directrice was er nog niet, dus konden we haar niet vragen. Nadat ze binnen was gekomen, ging ze gelijk door naar haar eigen kantoor en deed de deur dicht. Ze zag er niet erg vrolijk uit, dus we wilden haar nog maar even niet storen. Jennieke en ik hebben dus gezellig gekletst, we konden immers nog niets doen. De tante die we vragen zouden gaan stellen over het Parelhuis en de gang van zaken was namelijk even met één van de kinderen naar de dokter.
Na een tijdje besloten we om toch maar naar de directrice te gaan om te vragen of het al gelukt was met internet. Nou, dat hadden we beter niet kunnen doen. Ze gaf ons een preek dat internet niet de prioriteit had en dat we maar een oplossing moesten bedenken om onze opdrachten te maken. De voorgaande stagiaires hadden immers ook nooit om internet gevraagd. Nou, daar sta je dan, weer te boek als zeur. Daarnaast vertelde ze ons dat we niet veel deden, tenminste daar kwam het op neer. De andere stagiaires, die afgelopen drie dagen hadden gewerkt, boden echt hun hulp aan (zo zei ze het letterlijk). Kortom; wij doen dus niets. Nou, ik zei tegen haar dat we onze hulp ook wel hebben aangeboden en dat we vanochtend ook nog hebben geholpen. Maar de keren dat ik vroeg of we konden helpen, kon dat niet. Dan was het of net al gedaan of ze wilden het zelf doen. Nou, prima, maar dan moeten ze niet opeens gaan zeuren. Het is niet dat we niets willen doen, we willen best wel helpen, maar de tantes doen zelf ook niet veel. Na dit gesprek zijn we overdonderd weer achter onze laptop gekropen. We hebben er over nagepraat en kwamen tot de conclusie dat we het toch echt niet leuk vinden zo. Oja, wat ze ook nog zei; als het niet lukte om zonder internet aan de opdrachten te werken, moesten we maar naar een andere stageplaats gaan zoeken. We kregen zo wel een beetje het idee dat ze ons liever kwijt dan rijk zijn. Niet echt een leuk gevoel. En misschien bedoelde ze het niet zo, maar op dat moment kwam het wel zo over.
Om half 12 besloten we om maar bij de tantes te gaan zitten, zodat we in elk geval ons gezicht op de werkvloer laten zien. Maar zoals we al vaker hadden gezien, zaten ze bijna allemaal op de banken naar een film op tv te kijken. Ze zaten helemaal in de film en hadden m waarschijnlijk vanaf het begin al gevolgd. Tsja, wat wil je dan nog helpen. Beetje meelachen en meepraten met de film? Degene die aan het koken was, was ook steeds 5 min. in de keuken. Het eten stond op en daar kon verder weinig aan gedaan worden. Groente was al gesneden. Afijn, we hebben daar maar weer gezeten tot we de kinderen konden ophalen om 1 uur. Gelukkig maken de kinderen voor mij heel veel goed. Ze komen gelijk naar je toe en sommigen geven je een knuffel. Na het eten ging ik met een paar kinderen boekjes lezen. Daarna kwam er zelfs een jongen bijzitten die normaal gesproken een beetje opstandig is en buiten de groep leeft. Hij deed een klein spelletje met me, ik vond het erg leuk dat hij erbij kwam zitten! Daar leefde ik helemaal van op. Heerlijk ook dat de kinderen gezellig naast je komen zitten en hun hoofd op je schoot leggen of je om helsen. Dat geeft toch wel aan dat de kinderen je in elk geval waarderen. We kijken het op stage nog maar even aan en gaan proberen meer de tantes te helpen. We hopen dat we het dan zo gezelliger kunnen maken. En wat betreft dat internet, dan moeten we maar onze opdrachten zonder proberen te maken. We zullen zien, wordt vervolgd.
Vanavond gaan we weer lekker sporten, ook goed voor de frustratie! En morgen weer een nieuwe dag.

Liefs,
Marije