Dag 27 & 28

Vrijdag 24 februari
Wat een dag! We hadden vandaag stage en gingen vol goede moed erheen. We hadden afgesproken met de leerkracht van één van de jongens van het Parelhuis om een dagje mee te lopen . Gewoon om eens te kijken hoe het er hier op school aan toe gaat. De juf was er heel positief over en stond er heel erg open voor, erg leuk om te zien. De ochtend op school was redelijk saai. Maar ik ging echt terug in de tijd. Een heel simpel klaslokaal met simpele stoeltjes en tafels voor 30 kinderen. Alles gaat via het schoolbord, zelfs de repetitie! Ze kregen namelijk een repetitie over taal en de juf moest eerst alle opdrachten nog op het bord schrijven, zodat de kinderen het konden overschrijven. Dat kost zoveel tijd en de kinderen moeten ook zoveel schrijven op deze manier. Ik zag een jongetje dat halverwege even z’n pen neerlegde en z’n handen begon te schudden. Ja ik kan me voorstellen dat je kramp in je vingers krijgt. In de pauze viel het me op dat de kinderen veel eten/drinken konden kopen. Er was een kraampje met eten, één met drinken en zelfs één met ijsjes. Ongelofelijk, en dat op een basisschool. En toch heb ik niet heel veel dikke kinderen gezien, apart hoor. Verder was de ochtend op school niet heel bijzonder, maar wel erg leuk om eens mee te maken.
Toen gingen we met de kinderen weer terug naar het Parelhuis om te gaan eten. Maar toen we bij het Parelhuis aankwamen, moesten we gelijk naar de directrice komen. Oei, dachten wij, dat is niet goed. En dat was het ook niet, ze was behoorlijk gepikeerd. Zo he! Wat we wel niet dachten gedaan te hebben, door zomaar naar de school te gaan. Zij wist er niets vanaf en dat kon toch echt niet, zij had eerst toestemming moeten geven aan ons. Maar wij dachten dat we toestemming hadden van het hoofd van de tantes, wij hebben het immers week of twee geleden tegen haar gezegd dat we dit van plan waren. Maar die vrouw ontkende natuurlijk toen ze erbij werd gehaald. Wij waren de pineut en werden neer gezet als nietsnutten en meiden die tegen de regels inschoppen. Wat natuurlijk helemaal niet onze opzet en bedoeling is. Dat heb ik haar ook duidelijk gemaakt. Ze vertelde ons dat ze niet echt niet leuk vond en dat ze teleurgesteld was. Ik zei tegen haar: Ik sta hier ook niet te lachen, wij hebben dit ook niet expres zo gedaan. Vervolgens moest ik weer drie keer slikken om m’n tranen even weg te houden. Ik wilde daar absoluut niet gaan staan huilen. Nadat ik ongeveer drie keer m’n excuses namens ons beide had aangeboden zei ze; je hoeft ook niet elke keer je excuses aan te bieden. Nou, dacht ik, dat doe ik dan ook maar niet meer. Ze kwam er ook nog mee dat we veel vragen stelden, maar dat we beter konden vragen om toestemming voor de school ipv het internet. En daarnaast vertelde ze ons nog dat de andere stagiaires (die toen drie dagen hadden gewerkt) ook veel enthousiaster waren en meer hulp aanboden aan de tantes. Toen hadden we het helemaal gehad. Na dit  gesprek stonden we overdonderd op het grasveld even bij te komen. We hebben elkaar moed in gesproken om de laatste twee uur nog door te komen. We hebben ons er echt doorheen gesleept en hebben de tantes zoveel mogelijk gemeden. De ‘hoofdtante’ heeft ook niets meer tegen ons gezegd en hield ons, voor ons gevoel, steeds in de gaten. Dit weekend hadden we eigenlijk ook stage moeten lopen, maar daar konden we ons echt niet toe zetten. We hebben dus maar afgebeld met de mededeling dat we gingen nadenken en dat we een gesprek hadden met onze bemiddelaar, via wie we onze stage hebben gekregen. Dat gesprek gaat morgenochtend (zondag) plaatsvinden, we hopen dat we een oplossing kunnen vinden. Voor Jennieke en mij is de enige optie nog om daar weg te gaan en een andere stageplaats  te zoeken. We zien ons daar niet meer drie maanden werken, als we op deze manier behandeld worden. Vreselijk! Wordt dus nog vervolgd!

Zaterdag 25 februari
Heerlijk zo’n dagje plotseling vrij. Vandaag stond er een aantal leuke dingen op het programma. We zijn vandaag om 9 uur vertrokken voor een fietstocht. Na drie kwartier gefietst te hebben, kwamen we aan bij Leonsberg, van waar we met een bootje over zouden steken naar Nieuw-Amsterdam. Ik had een klein fietspondje verwacht, maar we gingen in een zelfde personenbootje als waar we ook de dolfijnen tour mee gedaan hadden. Gelukkig werden we goed geholpen met onze fiets die ook op het bootje mee moest.
In Nieuw-Amsterdam hebben we een beetje rondgekeken en van het prachtige uitzicht over de rivier en zee genoten. Ook hebben we nog een aantal leuke groepsfoto’s gemaakt, deze komen nog op mijn reislogger.
Daarna weer door op de fiets naar de volgende plantage; Marienburg. Daar hebben we een bezoek gebracht aan de suikerrietplantage. Dit was leuk om te zien, alhoewel het wel een vervallen bende was. Maar de man die ons de geschiedenis ervan vertelde wist het leuk te brengen. Zo’n oud opaatje die daar ook gewoond en gewerkt heeft.
Daarna zijn we teruggefietst naar een bootje dat ons weer naar een overkant zou varen, alwaar we aankwamen op plantage Margarita-Johanna. Hier waren we al eerder geweest, voor onze kaaimannentour. Maar deze keer fietsten we door en kwamen we bij Frederiksdorp. Dit is eigenlijk een klein oord waar mensen kunnen overnachten om een doortocht te maken. Hier hebben we even lekker gegeten en uitgerust van al het gefiets. Het begon toch wel warm te worden, dus ook maar weer goed ingesmeerd. Nadat we ons eten ophadden zijn we weer teruggefietst naar het bootje en zijn we weer naar de overkant gevaren. En toen zijn we langzamerhand terug gefietst naar Paramaribo. We hebben onderweg heel veel gezien, maar daar zeggen de foto’s meer over dan een verhaal. Vandaar ook dat het maar een kort verhaaltje is geworden van wel een lange dag. Om 4 uur waren we namelijk weer thuis. Verbrand en wel, maar wel  een leuke dag gehad.
Vanavond gaan we gezellig uit eten bij ’t Vat, waar veel Nederlanders komen. Ook is er als het goed is een carnavalsfeest, dus we gaan ook even kijken wat dat is. Heb er zin in!

Liefs,
Marije