Dag 97, 98, 99

Weekend naar het binnenland.

Donderdagavond hebben Jennieke en ik besloten om toch echt dit weekend naar Jaw Jaw te gaan. Ons huisgenootje Solange zit daar voor 4 weken,  om stage te lopen. Vandaag gingen we daar dus heen. Om kwart voor 8 met de taxi richting de stad, om daar opgehaald te worden door de zoon van de vrouw waar we zouden gaan slapen (snappen jullie het nog?). Onderweg moesten we nog ergens stoppen om zinkplaten te kopen. Deze gingen niet in de auto, maar werden op het dak gebonden. Om enige schade te voorkomen, werden dozen plat gemaakt en onder de zinken platen gelegd. Touwtje eromheen en gaan met die banaan. 3 uur later kwamen we aan in Atjoni, een havenplaats in Suriname. Daar zouden we met de boot verder gaan naar Jaw Jaw, dit kan je namelijk niet per auto bereiken alleen per korjaal (Surinaams bootje). We zouden even moeten wachten, maar even is in Suriname al gauw meer dan een half uur. Dat half uur werd een uur en dat werden er twee. Na 2,5 uur wachten konden we dan eindelijk de boot in. Op weg naar Jaw Jaw. De boot was trouwens helemaal volgeladen, met allerlei spullen. Je kon het zo gek niet bedenken of we moesten het meenemen. Van stenen tot zelfs twee kruiwagens! Jaja, dat ging allemaal op dat bootje mee. Daarnaast zaten er nog ongeveer 10 mensen op de boot met hun spullen. Onderweg moesten we bij vele dorpjes stoppen om mensen of spullen uit te laden. Uiteindelijk kwamen we na ruim een uur varen bij Jaw Jaw aan. Toen ik wilde uitstappen hoorde ik: “Marije”. Solange kwam er al aangelopen. We zijn naar het huisje gelopen, voorgesteld aan de ‘huisvrouw’ en daarna wat gegeten. Uiteraard rijst met iets erbij, deze keer pompoen. Was nog best lekker ook. Daarna een rondleiding door het dorp gekregen van Solange en omdat het best wel erg warm was, gingen we maar snel baden in de rivier. In Jaw Jaw is er geen stromend water en elektriciteit is er alleen van 18:00 – 00:00 uur. Douchen (hier baden) kan dus niet en wordt in de rivier gedaan. Is voor een weekendje niet zo heel erg, maar langer hoeft van mij niet. Ook een wc is er niet. Daarvoor hebben ze een huisje met wat planken en daarin een gat. Zoals ze vroeger in Nederland ook een wc hadden. Ik vond het niet echt prettig om daar te moeten plassen, maar ja als je moet dan moet je. Ik moet zeggen, na twee dagen begon het al wat te wennen.
Omdat er ’s avonds dus wel stroom is, wordt er bij de vrouw waar wij sliepen t.v. gekeken. We snapten er weinig van, net als van de mensen die er wonen. Ze spreken namelijk Saramacaans, een inheemse taal. Geen touw aan vast te knopen. Het tv kijken waren we dan ook snel zat en we gingen maar op tijd naar bed. Dat op tijd was ook echt op tijd, namelijk half 8! Zo vroeg heb ik geloof ik nog nooit op bed gelegen.

De volgende ochtend was ik dan ook vroeg wakker, half 7. Nog even weggedommeld en rond half 8 er maar uit gegaan. Rustig wakker worden, ontbijten (gelukkig gewoon brood en geen rijst). Daarna even bij het winkeltje wezen kijken en wat drinken gekocht. Het water kan je wel drinken, maar werd ons afgeraden. Wij zouden er waarschijnlijk niet goed op reageren, het was geen echt zuiver water. Regenwater dat wordt opgevangen drinken ze daar, nou dat leek me niet wat. Dus om niet uit te droge heb ik wat drinken gehaald. Rond half 11 gingen we met een bootje naar de overkant, naar Isadou. Dat is een vakantieoord, maar er was zeer weinig te beleven. We hebben dus grote deel van onze tijd daar aan de rivier gezeten, heerlijk genoten van de rust en ruimte die daar is. Op dat moment voelde ik me ook zeer gelukkig, maar aan de andere kant mistte ik de mensen uit Nederland ook wel erg. Ik besefte met toen wel dat ik weet wat ik heb, nu ik het niet vlak bij me heb. Gelukkig duurt het niet al te lang meer voor ik die mensen weer kan zien!
Na dit bezoekje hebben we nog wat bij de vrouwen uit het dorp gezeten. Die zitten in het weekend de hele dag, en door de week ‘smiddags, gezellig bij elkaar. Wat doen ze dan? Ze kletsen, ontzettend veel, niet te geloven. Dat praat aan een stuk door, waarover, geen idee. Ik volg er helemaal niets van. Ondertussen word er nog wat handwerk gedaan om te verkopen in de stad. Van dat geld kunnen ze dan bijvoorbeeld een tv of radio kopen. Eén van de vrouwen maakte sambaballen van kalabassen. Ik vond ze zo leuk dat ik er gelijk maar één gekocht heb. Eerste souvenir, zelf opgehaald uit het binnenland. Hoe leuk! Aan het einde van de middag was het wel weer tijd om te gaan baden. We hebben genoten van het uitzicht en het lekkere water. Daarna nog even in het zonnetje gezeten, tegen het eind van de middag is die niet meer zo heel warm. ’s Avonds nog wat gekletst en tv gekeken en weer op tijd naar bed, kwart voor 8.

Volgende ochtend weer op tijd wakker, lekkere tosti gegeten en om half 9 was het weer tijd om te gaan. Jennieke en ik gingen weer met de boot naar Atjoni om daar te wachten op de zoon van de vrouw waar we sliepen. Na 3 uur wachten kwam hij ons halen en zijn we naar huis gebracht. Het was erg leuk om het binnenlandse leven zo gezien te hebben en om met ze mee geleefd te hebben. Maar een weekendje was voor mij ook wel genoeg, ik zou daar niet veel langer kunnen zitten. Voornaamste reden is dat ik geen contact kan hebben met de mensen uit Nederland. Het leven daar zou ik nog wel aan kunnen wennen, maar het missen van het contact zou ik niet lang volhouden. Gelukkig zit ik nu weer in Paramaribo en kan ik weer skypen en mailen. Vanmiddag dan ook gelijk weer geskypt met Jelle en mama/papa.
Goed, ik ga zo maar eens eten en dan begint morgen weer een nieuwe week.
Fijne week toegewenst allemaal en tot het volgende schrijven!

Liefs,
Marije